علاقه به علم ودانش ، آیینی است که مورد اعتقاد وپایبندی قرار می گیرد ؛یعنی همگان دانش و معرفت را دوست می دارند واین حقیقتی انکار ناپذیر میان انسان ها ست ‌.

هر گاه علم وآگاهی از دینداری فاصله بگیرد وراه خداپرستی ، چراغ علم را از دست بدهد ، دین و دینداری به خرافه کشیده می شود و فروغ بندگی تحت الشعاع ظلمت و تاریکی جهل قرار می گیرد . دو رکعت نماز عالم واقعی بر عمری دینداری جاهلانه مقدم است. طاعت و عبادت شایسته ، غنیمت پر بهایی است که تنها دانشوران به آن دست پیدا می کنند .

امام علی (ع) می فر مایند :

بِهِ یَکسِبُ الانسَانُ الطَّاعَه فی حَیَاتِه وَجَمِیلَ الحدُوثَهِ بَعدَ وَفاتِهِ یا کُمَیلُ هَلَکَ خُزَّانُ الاموَالِ وَ هُم احیَاءُوالعُلَمَاءُ بَاقُونَ مَا بَقِیَ الدَّهرُ

                                  نهج البلاغه حکمت۴۷ ۱

انسان به وسیله علم (دو چیز ) به دست می آورد: طاعت خدا در زمان حیاتش ویاد وخاطره ای زیبا (میان مردم ) بعد از وفاتش .ای کمیل !ثروت اندوزان هلاک شده اند ( اگر چه به ظاهر زنده اند )و عالمان ماندگار ند تا روزگار باقی است . 

عالمان ، اندیشمندان و فر هیختگان که تاریخ علوم بشری را رقم زده ودر انهدام بنیاد های جهل و نادانی ،تاثیر پایدار گذاشته اند ، با گذشت  زمان و سپری شدن ایّام نه تنها فراموش نمی شود ،بلکه چون مشعل های پر فروغی روشنگر راه دانش پژوهان هستند . مرگ در حیطه دانش و قلمرو علم نفوذ ندارد ؛ زیرا مرده آن است که نامش به نیکویی نبرند .